Di suatu Hari....

Scene: MRSM Kuala Klawang


Father: Izwan! Kucing kite tu dah balik tau!
Child I: Bukan la yah. Tu bukan kucing kite. Kucing kite lain rupe die.
Child III: Hak ah. Yang tu lain yah!
Father: Izwan penah tgk ke? Ape lak. Tu mmg kucing kite. Kalau x macam mane die tau pulak nak dtg rumah ni.
Uncle: Pandai pulak tdo bawah keto sumo. Kan dulu kucing tu suko tdo bawah keto.
Child IV: Ye la kaklong. Tu kucing kite. Kalau kasi makan die tu, die makan je.
Child III: Bukan. Die punye bulu lain.
Child I: Hak ah. Kucing kite tu bulu die lawa sket. Ni kat tengkuk die mcm lain sket, kan Izwan?.
Father: Takkk..Ayah rase tu kucing kite. Ayah rase die kene accident tu. Haritu igt x die datang, tapi die x kenal kite. Ayah igt sekarang die punye brain dah slowly recover. Tu yg datang blk rumah kite.
Child IV: Kan haritu die dah lame x dtg. Tibe2 datang. Memang kucing kite la tu.
Child I: Tapi yg tu nampak gemok plak. Haritu cakap kucing kite dah kurus tanak makan sume.
Father: Sebab die dah mule recover brain die tu. Tau makan balik.
Mother: Kalau tgk kt ekor die, mcm kene langgar kan.
Child I: Bukan la ma, kucing kite dulu mane ade ekor. Kucing yang dtg ni, die ade ekor.
Uncle: (Smiles)
Father: Haritu, wife die datang kat die, x gadoh ape. Memang betol la kucing tu kite punye dulu.
Child I: (Manela ayah aku ni tau tu wife die. Memandai jeh)
uncle: Kalau bunyi keto, dio toruih lari. Takot agak eh!
Child I: (Kesian..Sure fobia kene accident:( )
Mother: Haritu pandai die masok rumah pegi kt stor cari makanan die. Kalau kucing lain, mane tau ade makanan die kat situ.
Father: Yo ko? Bilo?
Mother: Ado haritu.
Father: Angah pon dah suke ngan kucing dah. Haritu die balik, die ade main ngan kucing kan Dayu?
Child IV: (Angguk) Hak ah!